BiLiNMeZLiKLe BeRaBeR

Bugün artık farklı birşeyler yazmalıyım diye düşünüyorum.. Şimdilik kimse okumuyor gibi.. Hakan'da bir kaç gündür okumuyor ama ben yine de yazmak istiyorum.. Birşeyleri içimde bırakmaktansa onları böyle yazmak benim için daha iyi.. Okunmuş ya da okunmamış..
Ne yazacağımı ben de bilmiyorum aslında.. Garip değil mi? Bilmemek..
Hakan bir şiirini yaz demişti.. Ben de bir tanesini yazayım dedim..

KİMSENİN

Kimsenin bilmediği
Bir sır var içimde

Kimsenin görmediği
Bir aşk var kalbimde

Kimsenin okumadığı
Bir şiir var defterimde

Kimsenin söylemediği
Bir ezgi var dilimde

Kimsenin yaşamadığı
Bir hayat var geçmişimde

Kimsenin farketmediği
Bir ben var dünyamda

15-Temmuz-2005

Bu şiiri yazmamın nedeni şu an resmen böyle hissediyor olmamdandır..
Sana yazayım diyorum ama gerçekten ne yazacağımı bilemiyorum.. Yine saçmalamaktan korkuyorum.. Hoş haklısın şu an kimse okumuyor bunları.. Ama ne bilim..
MandaLina'yı çok özledim.. Onunla olduğumda bütün yalnızlığımı unutuyorum.. Herşeye rağmen gülebiliyorum.. Ağladığımda beni güldürebilen iki kişiden biri.. O minicik elleriyle elimi tutması.. Pırıl pırıl parlayan gözleriyle bana bakması.. Sonra ağladığında aşağı sarkan dudakları.. O benim minik aşkım.. Ablasının birtanesi.. Kuzenlerimin arasında en çok sevdiğim.. O geldiğinde dünyaya gerçek olmayacağına inandığım hayallere onunla inandım.. Tabi ki o benim hayatımda neden olduğu değişikliklerin farkında değil.. Ama benim onu sevdiğimi biliyor.. Canı istediğinde bana bakıp seni çok seviyorum demesi.. Şimdi o yok ve ben kendimi çok yalnız hissediyorum.. Neden? Çünkü kimse yanımda değilmiş gibi hissediyorum.. Ve buna da tek kelimeyle yalnızlık deniliyor.. MandaLina gelsen ablanın yanına.. Kurtarsan bu yalnızlıktan.. Daralıyorum.. Ve kimseye bunu anlatamıyorum.. Dinleyenim yok ki anlatayım!!
Belki de yazmamalıyım.. Kimsenin okumadığını bilmek daha da kötü yapıyor herşeyi.. Boşluğa yazıyormuş gibi hissediyorum.. Böyle hissediyorsam boşluğada anlatabilirim derdimi..

Ne başkası oldu ne de olacak
Sen çalmassan kapım açılmayacak
Şimdi içimde yanan bu ateş
Sanma ki bir son bulacak
Hiç utanmam gülüm divaneyim
Parçalanmış dünyam viraneyim
Seni herşeyden çok çok istedim
Vuruldum avereyim
Ne olurdu benim olsan
Şu yaralarımı sarsan
Bıktım artık yol almaktan
Önüme çıkıp durdursam
Gidiyorum buralardan
Tüm rüzgarlar senin olsun
Benden ayrı rüyadasın
Dilerim bir gün uyanırsın
Yıllar sonra bir gün yaşlandığında
O ipek saçların ağardığında
Kuru yaprak gibi dağıldığında
Kalırsın tek başına
Oysa seni ne çok ne çok sevmiştim
Tüm çiçeklerimi sana dermiştim
Şimdi ellerim boş yüreğim sarhoş
Oysa neler ümit etmiştim
Ne olurdu benim olsan
Şu yaralarımı sarsan
Bıktım artık yol almaktan
Önüme çıkıp durdursam
Gidiyorum buralardan
Tüm rüzgarlar senin olsun
Benden ayrı rüyadasın
Dilerim bir gün uyanırsın
"Elimde eski bir aşktan kalma tutku damlacıkları
Arkamda diz boyu balçık hatıraları ışığı var
Yıkmış atmışım herşeyiBir ben kalmışım ortada
Birde sen içimde ,taa şuramda
Kendimden geçiyorum
Özlemişim seni bir tanem
Gel döndür beni bu yollardan
Hadi ,bekliyorum''

Ve bu şarkıyı içimdeki bilmeceye armağan ediyorum..
Doslarım beni yaşarken mi unutacak.. :((
Yalnızım.. Yalnızım.. Ki bu yalnızlık ne zamana dek devam edecek..
Eğer yine hayattaysam görüşürüz başka zaman.. Güle Güle..